Ua beç mais ls libros sacados de l fondo de l almairo. Este chegou-me a las manos ende por 1995, lhembro-me bien, staba an Lisboua, nua reounion de trabalho purparatório de
Stá screbido an pertués mas cun muitas, muitas palabras an mirandés. Nessa altura li-lo cun agrado redobrado por ber que l trabalho que stábamos a fazer poderie ajudar a qu’outras obras i qu’outra giente (que you nun conhecie) ampeçasse a screbir an mirandés.
Se bien me lembro cruzei-me cun l outor uns anhos apuis, tamien an Lisboua, i del nun tengo outras notícias.
Tengo eiqui l libro, cun muitas marcas nas páginas, mas hoije nun sei dezir porquei marquei alguas i outras nó. Abro ua i deixo-bos uas linhas (que tomo la liberdade de poner an mirandés, traduzindo al correr de la pena). Dius querga que l outor puoda un destes dies tornar a screbir, desta beç an mirandés:
“Na tierra donde naci, antes de la tierra recebir la semiente, muitas bultas há-de lhebar. L praino ye pedregoso i friu i las tierras ban perdendo qualidades. Muitas deilhas quédan d’adil un ou mais anhos porque stan cansadas de ser fabricadas.
Las augas trúbias cuorren pu l rigueiro i l melhor de las tierras altas bai nas anchenas. Felizes las pessonas que bíben alhá longe donde se fórman fertilíssimos alubiones. I isto me lhieba a pensar que la produçon de las tierras ten lemites.
La sementeira ampeça na Primabera cun l purmeira aradela de las tierras an adil.
Oh que tierra dura!...
Tiu Anastácio studaba mil maneiras de rumper cun eilha. Bie-se i deseaba-se para ser capaç d’abrir ls purmeiros sucos. Anhos seguidos a tirar piedras i nun parában de crecer. (…)
Mas tiu Anastácio tenie fama de bun arador.! Bada bultas i mais bultas a la tierra. El sabie que quien mal ara pouco sega”.
Abílio Pires, O silêncio da pedras, Lisboa, Ed. do autor, 1995, p. 180.